Een goede hap bij een goede borrel

Het is vrijdag, we hebben er een drukke week erop zitten, dus we zijn toe aan een lekker koud pilsje. Een vrijmibo is altijd gezellig, alleen speelt er altijd een klein probleempje op. De hongerklap. Dat moment rond 18:00 uur dat het te gezellig is om te gaan, maar de bitterballen niet meer kunnen vullen. Het moment dat je maag smeekt om te vertrekken maar je koppie graag nog even blijft plakken.

Daar speelt café de Appel goed op in. Café de Appel is een kroeg in hartje centrum Alkmaar en is de eerste kroeg in het centrum die een goede barhap aanbiedt. Bij de Appel kun je namelijk een hele of halve kip bestellen. Het handige aan dit gerecht is dat het makkelijk te eten is, het goed vult en het enorm lekker bij een borrel is. De goede hap is een van de redenen dat het er elk weekend rond 4 lekker doenig is. Kortom, de Appel is een zeker aan te raden als je een keer een lekker drankje in de pittoreske binnenstad wil gaan doen.

B. IS KING

We zien dagelijks veel reclames voorbijkomen van voedsel magnaten als McDonald's en Burger King. Ongezond voedsel dat je op elke hoek van de straat kan halen. Waarom zien we nooit reclames van gezonde producten zoals broccoli voorbijkomen? Dat moest de gedachte geweest zijn van Boomerang Create toen ze de site http://bigbangbroccoli.nl/ ontwikkelde. Meer ga ik er ook niet over vertellen. Kijk zelf maar, het is geweldig!

Aan tafel

Zowel letterlijk als figuurlijk gevoed worden

Afgelopen dinsdag had ik een workshop van RA*W university. RA*W university is een organisatie die mensen die in de reclame willen werken een kans geven om een kijkje te nemen bij  reclamebureaus. Dit was de eerste editie van een reeks kijkjes achter de schermen. Het debuut was voor het bureau Ogilvy in Amsterdam.

Het is natuurlijk als jong creatief student al super leuk om bij een reclame bureau naar binnen te mogen, maar het is nog leuker als je dan ook nog eens warm wordt ontvangen met een heerlijke maaltijd!

Van een lekkere verse pasta, tot een salade van vitello tonato. Ja Olgilvy verwende ons naast de mooie WWF case die ze presenteerde ook met een enorm goede maaltijd. En daar was ik als zuideling na ruim twee uur treinen en wandelen vanuit het zuiden flink aan toe.

De goeie presentatie van zowel de caseu en de gastvrijheid hebben er toe geleidt dat ik niet kan wachten om creatief te zijn op een reclamebureau!  Enorme complimenten aan Ogilvy en RA*W university voor de heerlijke en leerzame avond! Let the food times roll!

Mijn nacht aan school werken

Deadlines, tentamens en te laat begonnen. Om de 6 weken is het weer zo ver, aan het begin van elke periode neem ik me voor om deze keer echt op tijd te beginnen. Tevergeefs is het me weer niet gelukt.

Telkens als ik een nachtje door moet halen voor mijn schoolwerk haal ik zo onwijs veel eten en drinken in huis. Ik heb zelfs een soort schema van wanneer ik wat moet eten.

20:00 uur: Ik zet mijn laptop aan, ik heb twee uur geleden nog een pastaatje gegeten, dus we beginnen rustig aan met een koekje en een kop thee.

21:30 uur:  Na een pak koekjes verder, heb ik mijn eerste inkakker. Ik besluit mijn huiswerk troon te verwisselen voor een wandeling naar de koelkast om een koud blikje Red Bull te consumeren. We kunnen er weer tegenaan.

22:00 uur: Van dat blikje Red Bull heb ik zowel energie als een zure maag gekregen. Misschien dat een rolletje King pepermunt hier tegen helpt. We kunnen weer fris aan de deadlines werken.

23:30 uur: Ik val bijna in slaap, nog een blikje Red Bull

01:00 uur: Ik heb nog zoveel te doen, en ik heb nog zo weinig tijd. Deze stress zal en moet weg gegeten worden. Tijd om die blauwe extra crispy zak M&M's soldaat te maken. Man die zijn lekker.

02:00 uur: Status misselijk, maar niet piepen, we moeten door. En we gaan door.

03:00 uur: Eindelijk klaar! Snel alles nog even controleren onder genot van een lekker Koud biertje. Deze is meer dan verdiend.

03:30 uur: Eindelijk in bed, beseffend dat ik misschien om om half 2 klaar was geweest als ik minder zou snoepen en harder zou werken. Elke periode weer. Tot over 6 weken deadlines.

Mijn zondagen

Het is inmiddels half 3 's middags. Redelijk brak van gister zit ik nu al een halve dag te zwoegen aan mijn studeerwerk. Mijn broertje moet om half 7 werken en mijn ouders zijn de hort op.

Beiden hebben we weinig tijd, maar beiden hebben we een must. De zondag afsluiten met een goed gerecht. Even lekker zitten en eten, even bijkletsen voordat we beiden weer onze eigen dingen moeten doen. Eten is bij ons een moment van rust. Even alles wegleggen en genieten van een goede maaltijd. Maargoed er speelt ook nog een andere factor mee, de factor tijd.

We zouden natuurlijk naar de Albert Heijn kunnen fietsen, voorgegaarde spare ribs en een salade kunnen halen. Maar is dat lekker? Krijgen we daar voldoening van? Nee zeker niet. Meer dan vulling is dat zeker niet in ons opzicht. We besluiten er een kookboek bij te pakken. Het gerecht waar we op stuiten is een Indonesische curry van kip met sereh (citroengras). Yes dit gaat hem worden! Met een pittig gekruid kippetje het weekend uit.

Dit gerecht heeft er toe geleidt, dat ik de hele middag heb kokkerellen, huiswerk doe ik vanavond wel. Jep mijn passie voor eten blijft groot.

Sushi en Wouter

Laatst was ik met vier vrienden van me in Amsterdam. We hadden elkaar al een lange tijd niet gezien, en wilden graag even lekker bijkletsen. We besloten sushi te eten bij Sumo in Amsterdam.

Sumo is een keten waar je voor 2 tientjes de man jezelf helemaal vol kan proppen met van die Japanse vishapjes (ja daar gaat de charme van het gerecht sushi). Ondanks dat de kwaliteit goed is, heeft het wel iets weg van een vreetschuur. Misschien dat dat de situatie wat verzacht voor mij.

Ik ben een redelijk onhandige jongen. Ik ben geboren met twee linker handen, en ook al doe ik het niet expres, laat ik best veel dingen vallen. Daarnaast heb ik geleerd de normen en waarden van een cultuur te respecteren. Je kan het misschien al een beetje raden, dit is geen goede combinatie voor het eten met stokjes...

Na een half uur priegelen heb ik eindelijk de stokjes op de juiste manier in mijn hand. Langzaam klem ik mijn eerste stukje sushi tussen de stokjes. Langzaam hijs ik het op, het gaat allemaal goed tot dat baf: er een stukje tonijn in mijn biertje zwemt. Het eerste stukje heb ik drinkend naar binnen gekregen. Het tweede stukje heb ik naar het tafeltje naast ons gegooid, erg spijtig aangezien daar een vriendinnengroep mooie dames zat. Wat heb ik lopen priegelen die avond en ons voor schut gezet.

Mijn vrienden willen nu nooit meer sushi met me eten, terwijl ik het zo lekker vind. Vanaf deze avond heb ik besloten dat sushi onder de categorie finger food hoort.

Drie types voetbalkijkers, te onderscheiden door hun hapjes

Vanavond is de Champions League finale! De ontknoping van het grootste clubvoetbal evenement. Menig man zit al weken te wachten op deze zaterdagavond. Zal de beker naar "Los Colchoneros” gaan? Of toch naar de koninklijke? Ik ben in ieder geval voor Madrid die avond!

Zelf ga ik ook kijken met een groep vrienden, nu weet ik alweer hoe het er aan toe gaat bij ons. De meeste van mijn vrienden zijn grote voetbalfans. De TV staat aan, de voorpret is aanwezig. Dit gaat waarschijnlijk een mooie, gezellige avond worden. Bij zo een avond zijn een biertje en een borrelhapje onmisbaar. Maar wat voor hapje hoort er nou op zo een mooie avond? Dat is per man verschillend. Ik heb deze soort mannen geanalyseerd aan de hand van hun inkopen.

De zak chips en het biertje man

Deze man is waarschijnlijk toe aan rust of is enorm brak van de avond ervoor. Voetbal interesseert hem weinig, maar meepraten met zijn vrienden vindt hij enorm prettig.  In zijn eentje gaat hij (dit zou niet gelden als er die avond iets anders tofs op de tv uitgezonden werd) de wedstrijd van voorbeschouwing tot en met de “fijne avond” van  Jack van Gelder op de voet volgen. Morgen bespreekt hij de wedstrijd met zijn vrienden, waarschijnlijk weet hij hem als beste te analyseren want de meeste mensen haken af na het laatste fluitsignaal (sorry Jack).

De laten we er een Spaanse avond van maken man

Deze jongen heeft zaterdagavond een klein probleempje. Het probleem is dat zijn vriendin het totaal niet leuk vindt dat “hun romantische zaterdagavond” verruild wordt voor zijn beste vrienden en een stadsderby. Hij zal en moet dit rechttrekken met zijn vriendin, maar zijn maatjes afzeggen is geen optie. Dit is zijn plan: Op zaterdag staat hij om 8 uur in de ochtend naast zijn bed.  De hele dag is hij in de weer, en voor kwart voor negen 's avonds komt hij de keuken niet uit. Hij slooft zich vreselijk uit. Dit alles ter compensatie voor de enorme fout die hij volgens zijn geliefde is begaan. Om zijn vriendin bij de avond te betrekken, heeft hij besloten echte Spaanse tapas te maken. Goed voor het sfeertje, en een kleinigheidje om de avond voor zijn vriendin verdraagzamer te maken. Misschien vinden haar vriendinnen het zelfs nu ook wel leuk om te komen. Kleine tip voor deze man, vergeet geen Sangria te maken.

De voetbal is voor mannen, dus deze avond ook man

Waarschijnlijk is er twee maanden geleden al een groepschat aangemaakt voor de 24^e. Elke vriend, ook al moeten ze van heinde en verre komen, zal en moet aanwezig zijn op zijn voetbalfeestje. De kratten bier zijn ingeslagen, de beamer hangt en de spetterpan staat twee uur van te voren te pruttelen. Bitterballen, leverworst en kaas staan bij deze groep hoog in het vaandel.

Hollandse Lekkernijen

 De Frikandel, je kunt er zulke grappige dingen mee.

Dit klinkt fouter dan het is, maar deze stick, vol met bij elkaar geraapt vlees is een uitlaatklep voor de creatieve snacker.

Als je een frikandel zelf wil maken, ben je vrij in wat voor vlees je erin stopt. Van paardenhersenen, tot stieren snikkels. Wees creatief en raap uw benodigdheden bij de achterdeur van de slager op.

Als je de frikandel in elkaar hebt geknutseld en gelijmd, zijn er enorm veel varianten waarop de frikandel kan opdienen.

Zo kan je hem traditioneel bij je portie patat serveren. Lekker gewoon maar toch de meest voorkomende manier.

Veel leuker is bijvoorbeeld de pannenkoek met frikandellen shoarma (jep dit staat echt op de site van mijnreceptenboek). Nu vraag ik me af of je hier nou ketchup en mayo over doet, of toch maar oma’s traditionele pannenkoekenstroop.

Natuurlijk kun je ook voor de waterfiets gaan. Een frikandellen gerecht waar je op je patatje speciaal (dat is friet gevuld met ketchup, mayonaise en uitjes) twee frikandellen legt. Creatief en leuk voor toeristen.

Voor de uitdagende snacker hebben we de Jos Brinkie. Ja wij eren de inmiddels overleden televisie presentator met een Nederlandse delicatesse. Deze hap bestaat uit een Frikandel belegd met saté saus.  Om deze hap populair te maken onder de jeugd is het een mogelijkheid om de Conchita Wurst te noemen.

Mijn militaire uitdaging

Laatst zag ik op het nieuws dat Poetin had beloof om zijn Russische troepen terug te trekken uit Oekraïne. Ik vroeg me meteen af, wat zullen die soldaten nou precies eten op zo een missie.

Het leek me wel een grappig beeld om een heel restaurant vol te zien zitten met soldaten die allemaal hun netste leger overhemd hadden aangetrokken. Genietend van een goede fles wijn en het lekkerste eten van de streek. Maar helaas gaat de wereld van een soldaat niet over rozen. Ik weet natuurlijk dat er grote koks mee gaan naar de legerbasissen en dat ze blikken voer hebben meerdaagse veld missies.

Omdat ik nul ervaring heb met het leger ben ik reuze benieuwd geraakt naar het soldaten voedsel. Daarom heb ik de volgende missie: Ik ga proberen dit eten zo snel mogelijk te regelen.

Wordt vervolgd....

Aan tafel

In de rubriek aan tafel ga ik bij verschillende mensen eten. Op deze manier hoop ik zoveel binnenlandse verschillen tegen te komen. Deze week was ik te gast bij Huize Filaros

Eten in een echt studentenhuis

Gister was ik te gast in huize Filaros. Huize Filaros is een studentenhuis waar 9 studenten woonzaam zijn. Ik was uitgenodigd door mijn klasgenoot en maat Kevin Zorgdrager.

Om 5 uur ’s middags bieden twee huisgenootjes aan dat ze wel willen koken. Beneden hangt een schema met wie er allemaal thuis zijn, en of er gasten mee eten. Vandaag waren we met zeven man en aten we taco’s.

In de keuken is het een gezellige bende, terwijl er twee druk staan te kokerellen, zwabbert een ander huisgenootje er tussendoor met zijn bezem. Want ja, de schoonmaaktaken moeten op tijd gedaan worden.

Dan is het tijd om te eten, ik had in eerste instantie verwacht dat ik in een studentenhuis niet al te uitgebreid zal eten. Maar met een beetje slim inkopen doen kom je een heel eind. En natuurlijk hoort er bij een studentenmaaltijd een lekker koud biertje. Tijdens het eten wordt er gezellig gepraat, over de studies, anekdotes over bejaarden en of het misschien een idee is om deze zomer een zwembad in de tuin te maken. Het is een gezellige avond.

Maar aan al het moois komt een eind. Snel wordt de tafel afgeruimd, staat er een team van 4 man sterk klaar voor de afwas, en wordt alles weer in no time spik en span opgeruimd. Alles moet snel gebeuren want er moet tenslotte weer een avondje gestudeerd worden.

The Real American BBQ Sauce

Ik zie zojuist de nieuwe commercial van Remia. De hoofdrollen in deze commercial zijn voor Sylvester Stallone en onze eigen Jan Kooijman. De boodschap van de reclame is dat de Bbq saus van Remia de echte Amerikaanse is, en daarom alleen deze door stoere mannen wordt genuttigd. 

Nu heb ik anderhalf jaar met een Amerikaan in een basketball team gezeten. De jongen woonde voor dat hij naar Nederland verhuisde in Colorado. Toen ik hem een keer vroeg naar de Nederlandse Barbecue, werd hij woedend. Hij vond dat de Nederlandse versie niets met de Amerikaanse te maken had, en hij zei dat de versie die wij kennen alleen maar naar een geforceerde Steenkolen smaak had. 

Barbecue saus is in de VS een religie. Volgens hem kon je dit heilige goedje het allerlekkerst in Colorado kon eten. Het gaat namelijk zo ver met deze saus dat elke staat zijn eigen recept heeft. Alle recepten en sauzen komen 1 keer per jaar bij elkaar op een barbecue bijeenkomst. Tijdens dit evenement is er een jury aanwezig die alle sauzen onafhankelijk test. De winnende staat mag zijn recept een jaar lang verkopen door de hele Verenigde Staten. Ik verbaasde me er over dat zo een saus zoveel voor een cultuur kon betekenen

Nu ben ik heel benieuwd naar hoe een echte BBQ saus smaakt en welke ingrediënten er dan precies in moeten. Hebben jullie tips voor me?

Hollande lekkernijen

De zoute haring

Mijn verslaving voor dit Hollandse lekkernijtje begon op mijn 3^e levensjaar. Mijn opa en oma deden altijd veel leuke dingen met mijn broertje en ik. Mijn opa zette ons als klein kind voor op zijn fiets en nam ons mee door de Duinen naar Bergen aan zee. Na de fietstocht gingen we altijd een Haring halen bij de visboer Jan Hoogland in Alkmaar. Jan was een vriend van mijn opa, dus hadden ze daar volgens opa de lekkerste haring. Mijn opa at hem altijd aan het staartje, ik als klein kind zal en moest dat dus ook kunnen. Dit leidde er meestal toe dat mijn shirt en de vloer het meest mee kregen van het visje. De harinkjes na het fietsen hebben er toe geleid dat ik diezelfde zomer niets anders als avond eten wilde.

De verslaving voor het lekkere zoute visje ging redelijk ver. Zo was ik een keer niet te troosten op de kinderdagverblijf. Mijn moeder besloot me eerder op te halen en me te troosten met een haring. Wonder boven wonder was dit de oplossing voor mijn gekrijs. Je kan wel raden wie er de dag erna weer op haar werk werd gebeld;)

Nu ik wat ouder ben en studeer, doe ik hele andere dingen dan fietsen door de duinen. Ik zit vaak hard achter mijn bureau mijn hersens te kraken. Ik probeer zo goed mogelijk mijn studie te doen, en dat vereist het een en ander aan leerwerk. Om mij hier voor te belonen wandel ik in mijn pauzes graag naar Jan. Want daar is de haring het lekkerst, vooral aan het staartje.

Aan tafel

In de rubriek aan tafel ga ik bij verschillende mensen eten. Op deze manier hoop ik zoveel binnenlandse verschillen tegen te komen. Deze week heb ik gebarbecued bij Robert Elzinga.

De barbecues staan onder zijn vrienden bekend als bourgondisch. Robert woont in de polder met uitzicht op de duinen van Bergen. Het is de ideale locatie voor een barbecue. Op zaterdagmiddag stuurt Robert een bericht naar ongeveer 5 vrienden dat het weer zo ver is. Iedereen legt geld in en Robert haalt hier het een en ander aan lekkernijen van. Voor dat de gasten er zijn, kruid Robert al het vlees met twee eigen marinades. Het gehakt wordt pittig gekruid, en de kippenpoten liggen zo een halfuur in een badje van ketchup, soja, sambal en knoflook. Als ik de geur al ruik ben ik al zeer blij dat ik ben uitgenodigd. 

Robert is een echte gastheer, voor dat zijn vrienden zitten zijn ze al voorzien van een lekker glas witte wijn of rosé. Zo gaat het ongeveer de hele Barbecue langs. Terwijl de jongens zitten en gezellig bijkletsen zorgt robert dat de bordjes voorzien worden van heerlijk mals vlees.

Half beschonken fiets ik rond half 12 terug naar Alkmaar. Ik ben voorzien van enorm goed eten en lekker wijntjes. Ik snap heel goed waarom deze barbecues bekend staan als Bourgondisch.

Mijn Multiculturele Bordje

De laatste tijd is er weer enorm veel ophef over buitenlanders. Geert Wilders stookte het vuurtje weer lekker op met zijn "minder Marokkanen" opmerking, en zo zie ik de laatste tijd weer veel buitensporige reacties op televisie en op het sociale media.

We kunnen deze multiculturele samenleving ook als iets heel positiefs ervaren. Zonder de Indonesiërs en Indiërs hadden we geen lekkere rijsttafels. Zonder de Surinamers hadden we geen Roti, zonder de Grieken en Turken  hadden we nu geen heerlijke mediterraanse visjes (en zat je met een lege maag na het stappen;)), en tenslotte: zonder de Marokkanen hadden we geen lekkere tajine gerechten. Er gaan weinig dingen boven een lekker tajine gerecht met gestoofd lamsvlees en couscous. Als je daar ook nog eens een goede rosé bij drinkt, zit je helemaal gebakken.

We kunnen deze mensen dus ook allemaal bedanken voor hun heerlijke lekkernijen die ze mee hebben genomen in plaats van op ze neerkijken. Zo maken we Nederland weer een stuk positiever.

Waarom Prefab?

Toen ik net boodschappen deed vroeg ik mij af waarom er zoveel prefab maaltijden te koop zijn. Met prefab bedoel ik de Knorr "Mexicaanse wraps" Of de Honig "Italiaanse Pastasaus uit pak". Geloof mij maar, als je een echte Mexicaan die wraps geeft, schrikt hij zich een sombrero. Naast het feit dat deze verpakking niets, maar dan ook werkelijk niets met de gerechten uit het land van herkomst te maken hebben, kan het ook niet goed voor je zijn. Al die smaakversterkers en toevoegingen moeten haast wel een aanslag op je gezondheid zijn. Daarnaast vind ik deze maaltijden ook redelijk muf en ga ik er behoorlijk van uit mijn mond stinken.

Misschien ben ik te verwend op het gebied van eten (ik vraag me af of dit kan maar dat terzijde). Verse gerechten zijn er bij mij letterlijk met de paplepel ingegoten. Mijn Oma is van Indonesische afkomst, en mijn vaders grootste hobby is koken. Ik weet dus precies hoe "echt" Indonesisch eten smaakt en van de verse gerechten die ik van mijn vader voorgeschoteld krijg ga ik ook niet uit mijn waffel stinken.

Hoe kan het dan dat de Prefab industrie zo onwijs groot is? Ik denk dat dezelfde reden heeft als de 6jes cultuur onder studenten. Wij Nederlanders hebben vaak de neiging om voor de gemakkelijke weg te gaan. Qua eten zijn wij snel tevreden. Als het eten in een restaurant slecht is, durven de meeste Nederlanders nog te zeggen dat het een geslaagde avond was. "Er hing een gezellige sfeer, jammer van het eten alleen". Als ik in een restaurant zit en het eten is slecht, ben ik de ochtend erop nog nukkig dat ik mijn centjes aan iets waardeloos heb uitgegeven.

Wij Nederlanders moeten leren om de tijd te nemen voor lekker eten. Zo moeilijk is het niet om de juiste kruiden bij elkaar te combineren. Het kost iets meer tijd, misschien een kwartiertje langer dan met prefab. Maar je hebt wel een echt lekker maaltje. En een lekker maaltje kan toch enorm veel bijdragen bij een lekker leven. Mijn oma is niet voor niets al diep in de negentig.

Kotsmisselijk op 5th Avenue

Ik ben geen fan van zoetigheid, deels omdat ik als gezet ventje er een beetje op moet letten, deels omdat het totaal niet vult en ik er geen voldoening van krijg. Maar goed, in het buitenland heb je niet altijd je favoriete broodje kaas bij de hand. Vooral niet in New York, waar het een gewoonte is om zoet te ontbijten.

Vier jaar geleden was ik met mijn ouders en mijn broertje Berend in New York. Alle twee mochten we een dagje inplannen met activiteiten die wij graag wilde doen. Mijn broertje a.k.a Mr. Ik ben gevoelig voor marketing, wilde graag ontbijten bij de Dunkin Donuts en vervolgens al zijn zak centjes spenderen bij de Abercrombie & Fitch store op 5th Avenue. Voor de mensen die niet bekend zijn met de winkelformule van de Abercrombie & Fitch, de winkel is donkerder dan een gemiddeld spookhuis en is volgespoten met hun eigen mierzoete luchtje.

In de rij van de Dunkin Donuts raakte ik al lichtelijk in paniek van die zoetige niet vullende troep. Drie donuts verder wist ik precies waarom ik mij zo druk had gemaakt. Omdat ik niet snel vol zit leek het me wel verstandig om meteen drie gesuikerde chocolade donuts naar binnen te werken. Het ontbijt is tenslotte de belangrijkste maaltijd van de dag.

Na een stukje wandelen waren we eindelijk op 5th Avenue. Mijn donuts waren geland en ik ging met volle moed de Abercrombie in. Na 5 minuten was ik mijn ouders en mijn broertje al kwijtgeraakt (waarschijnlijk rende mijn ouders achter mijn broertje aan die niet meer te houden was). Half in paniek waande ik me langs de vele toeristen zoekend naar mijn gezinnetje. De combinatie van de drukte, het mierzoete luchtje en het minimale zicht leidde er toe dat de donuts weer iets van zich lieten horen.

Zo snel mogelijk probeerde ik naar buiten te rennen, maar aangezien het zo donker was, was het nog een hele missie om de uitgang te vinden. Een kwartier verder was ik eindelijk buiten, midden op 5th Avenue, de plek waar het er meer dan toe doet hoe je er uit ziet en hoe je je gedraagt. Na 5 minuten dacht ik wel weer dat de storm in mijn lichaam weer was gaan liggen. Om dit te bevestigen nam ik een slokje van mijn water. Op hetzelfde tijdstip kwam mijn boertje stralend naar buiten met zijn Abercrombie Tasjes "Wauw Berend dat zier er Mooi, Moo, ahum, Meehhhh" oh het spijt me Berend, dat krijg je heus wel schoon. Ik zie het nog steeds voor me, het droevige gezichtje van mijn broertje die zag hoe mijn uitwerpselen samensmolten met zijn tasje.

De dag erna zijn we maar op zoek gegaan naar een keten die ook een hartig ontbijt aanbood, dit was ongeveer de helft van mijn dagje met activiteiten.

Not dones in het buitenland

Cappuccino na het avondeten.

Een jaar geleden heb ik voor het eerst een voet op Italiaanse bodem gezet. Met 7 vrienden zijn we rond het eiland Sardinië gaan zeilen. Elke dag genoten we van de relaxte Sardijnse sfeer en de lekkernijen uit de streek.

De eerste avond zal mij altijd bijblijven, na dat ik een heerlijke vers gevangen zwaardvis had op gesmikkeld was het tijd voor een nagerecht. Aangezien ik al redelijk vol zat besloot ik voor een koffie met een likeurtje te gaan. De ober die ons de hele avond bediende was een goedlachse dikkige kale man. Het was een Italiaan in hart en nier. Toen hij vroeg of ik nog iets toe wilde, zei ik hem vriendelijk dat ik bij mijn limoencello graag een cappuccino wilde. De ober keek mij vragend aan, dus ik zei het nog een keer op mijn beste Italiaans. De sympathieke, vriendelijke lach werd vervangen door een gezicht alsof ik net iets heel dierbaars van hem had gesloopt.

Mijn vrienden (die iets meer ervaring hadden met Italië hadden) lachte mij vervolgens met z'n allen uit. De boodschap was duidelijk, de eerste avond had ik Sardinië weinig goeds gedaan door me als een cultuurbarbaar op te stellen.

De hele vakantie heb ik deze fout niet meer gemaakt. Elke avond bestelde ik  (deels met tegenzin) een lekkere dubbele espresso na het eten. Met een likeurtje natuurlijk.