Not dones in het buitenland

Cappuccino na het avondeten.

Een jaar geleden heb ik voor het eerst een voet op Italiaanse bodem gezet. Met 7 vrienden zijn we rond het eiland Sardinië gaan zeilen. Elke dag genoten we van de relaxte Sardijnse sfeer en de lekkernijen uit de streek.

De eerste avond zal mij altijd bijblijven, na dat ik een heerlijke vers gevangen zwaardvis had op gesmikkeld was het tijd voor een nagerecht. Aangezien ik al redelijk vol zat besloot ik voor een koffie met een likeurtje te gaan. De ober die ons de hele avond bediende was een goedlachse dikkige kale man. Het was een Italiaan in hart en nier. Toen hij vroeg of ik nog iets toe wilde, zei ik hem vriendelijk dat ik bij mijn limoencello graag een cappuccino wilde. De ober keek mij vragend aan, dus ik zei het nog een keer op mijn beste Italiaans. De sympathieke, vriendelijke lach werd vervangen door een gezicht alsof ik net iets heel dierbaars van hem had gesloopt.

Mijn vrienden (die iets meer ervaring hadden met Italië hadden) lachte mij vervolgens met z'n allen uit. De boodschap was duidelijk, de eerste avond had ik Sardinië weinig goeds gedaan door me als een cultuurbarbaar op te stellen.

De hele vakantie heb ik deze fout niet meer gemaakt. Elke avond bestelde ik  (deels met tegenzin) een lekkere dubbele espresso na het eten. Met een likeurtje natuurlijk.